In sommige romans gaat alles met een zekere lichtheid. Er wordt gewandeld over de bevroren vijver van een stadspark, er wordt gerookt, gekletst, er worden letters in de lucht geschreven. En zelfs een tas die als een onheilsbode bij de kapstok neerploft lijkt nauwelijks de grond te raken.

In Radeloos als we waren beschrijft Ender de dagen van hem en Çetin in zo’n lichtheid. Sinds hun middelbare schooltijd zijn ze bevriend, nu zijn ze halverwege hun leven en delen eindelijk een huis. Niet dat alles zo eenvoudig gaat als het lijkt. Ze wonen er nog maar net, of de jonge studente Nihal trekt bij hen in. Daar zitten ze, Ender en Çetin, de een met een buikje, de ander met een kale kop, twee mannen die elkaar innig liefhebben en worstelen met het leven en ouder worden.

Barış Bıçakçı (Adana, 1966) schreef de roman Bizim büyük çaresizliğimiz in 2004. Mijn vertaling, Radeloos als we waren, is net verschenen bij uitgeverij Leesmagazijn. Een bijzondere roman, die zich bovendien nu eens niet in Istanbul maar in Ankara afspeelt.

Klik hier voor een kort fragment uit de roman.